MAATREGELEN COVID-19

Lees welke maatregelen NSVV neemt (laatste versie: 23-08-2021)

Ambities: Column door Ringo Lakeman

Op het vakantiepark moest en zou er een balletje getrapt worden ondanks de tropische temperaturen (en ja, ook pa moest er natuurlijk aan geloven L). En weer thuis werden, zonder enig ontzag voor gazon en planten, eindeloze pogingen ondernomen om de bal hoog te houden en nieuwe trucjes te leren.
Vooral mijn zoon is bezeten van voetbal. Iedere wedstrijd op TV die er een beetje toe doet moet gekeken worden (of opgenomen als het te laat wordt), en op de tablet is het alleen maar FIFA 15 dat de klok slaat.

Ook NSVV heeft ambities las ik in de glanzende presentatie die laatst op de deurmat lag, en dat juich ik toe!

Terugkeren naar de 2e klasse (ook ik, als import Numansdorper, was er ziek van dat ons dit vorig seizoen op onverklaarbare wijze uit de handen is geglipt), investeren in de jeugdopleiding, nieuwe kleedkamers, financieel gezond, en zowaar dames/meidenvoetbal. Dit laatste heeft nota bene mijn dochter gemotiveerd om weer te gaan voetballen.

Kortom hulde voor al deze mooie plannen en de realisatie daarvan. En dat nadat er op de club al zoveel is verbeterd de afgelopen jaren: een nieuwe kantine, nieuwe kleedkamers, een prachtig kunstgrasveld en extra parkeerplaatsen. Dit verdient, meen ik serieus, een compliment aan het bestuur!

Toch is er, ondanks al deze ambities, één aspect van de club ernstig achtergebleven, en wanneer niet onderkend, zou dat deze ambities wel eens in de weg kunnen gaan zitten.Dat aspect is (persoonlijke) communicatie. Lastige materie, zeker, maar toch!

Mijn eigen ervaring met dit fenomeen bij NSVV in de afgelopen tijd is niet bijzonder positief:

  1. Na aanmelding van mijn dochter in juni jl. kreeg ik 2 dagen voor haar eerste wedstrijd te horen dat haar spelerspas nog niet klaar is, alleen niet van het jeugdbestuur, maar van haar trainer, die er (begrijpelijk) verder ook geen raad mee wist.
  2. Mijn zoon heeft zich afgelopen juni al aangemeld bij het jeugdbestuur als vrijwillige assistent-trainer voor de F- of E-jeugd. Nooit meer iets van gehoord. Een berichtje dat zijn diensten niet nodig zijn is dan toch het minste dat je mag verwachten.
  3. We kregen voor onze zoon – die is ingedeeld in B4 – maar geen bericht over de eerste training, dus volledig in het ongewisse gingen we naar de eerste (thuis)bekerwedstrijd, die gelukkig wel doorging. Daar constateerden we dat de begeleiding werd waargenomen door de jeugdcoördinatoren van de A/B/C en D/E/F jeugd. Na afloop van de wedstrijd kregen de spelers een brief mee voor de ouders van de technische commissie jeugd.

Met name deze laatste ervaring (cq de brief) stemt mij uitermate droevig, niet alleen wat betreft de manier van communiceren, maar vooral wat betreft de toonzetting van de brief. Hierin krijgen we namelijk meegedeeld dat:

  • De technisch coördinatoren vele pogingen hebben ondernomen om trainers te vinden voor het team (Oh ja?);
  • Er na de eerste training, die door de technisch coördinator wordt gegeven, geen training meer plaats kan vinden;
  • Totdat iemand zich meldt als begeleider, mijn kind niet kan voetballen bij NSVV, en men rekent op de medewerking van de ouders.

Niet alleen op mij, maar ook op andere ouders, kwam deze brief behoorlijk dreigend over. Ik kreeg ook niet (mogelijk vanwege de gebrekkige communicatie) de indruk dat het jeugdbestuur alles uit de kast had gehaald om voor begeleiding te zorgen.

Wat ik als ouder dan graag van het jeugdbestuur tijdig had vernomen is:

  • Sowieso dat men moeite heeft om het team van begeleiding te voorzien;
  • Hoe het dan kan dat het niet gelukt is om begeleiding te vinden. Ik ken diverse ex trainers/begeleiders (waaronder ikzelf) die niet zijn benaderd;
  • Wat er dan nog voor mogelijkheden zijn om hiervoor alsnog een oplossing te vinden.

Deze manier van handelen roept bij mij onbewust de vraag op of de werkelijke ambitie van de club zich dan misschien toch beperkt tot de hogere elftallen. M.a.w. zou het jeugdbestuur in een soortgelijke situatie hetzelfde hebben gehandeld als het b.v. B1 zou zijn geweest?

(Sportieve) ambitie betekent namelijk in mijn beleving ook dat ieder lid, ongeacht de mate van talent, een goede begeleiding verdient, en een kans om zijn of haar vaardigheden te onderhouden en verbeteren, en om vertrouwd te raken in het samenspel met zijn/haar teamgenoten. En het bestuur heeft daarbij een morele plicht om daar (zonodig samen met de ouders) een oplossing voor te vinden!

Maar met het sturen van een ‘dreigbrief’ aan de ouders met het vooruitzicht dat je kind niet meer bij de club kan trainen en voetballen, en het lot daarvan uitsluitend bij de ouders neer te leggen, los je niets op. Daarmee zet je slechts kwaad bloed, en geef je de ouders het gevoel dat de minder begaafde leden het maar lekker zelf uit moeten zoeken, en alleen maar goed zijn voor de contributie.

Nu komen we er als ouders heus wel weer uit hoor, en ik zal daar zelf ook mijn bijdrage in leveren. Maar een andere en tijdige manier van communiceren had veel ergernis en onzekerheid kunnen voorkomen.

Ik hoop echt van harte dat het bestuur dit voortaan meeneemt in zijn ambitie.

Een teleurgestelde ouder.

DEEL DIT ITEM

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Meer nieuws