NSVV 4 – Barendrecht 52

Door Dennis de Reus

In een verlaten Gibros loods, opnieuw bezet door Veldboeket, rijd Rudy al ruim 20 minuten tegen een muur die op instorten staat. Zichzelf geen juiste richting kunnen geven alsof hij een dozijn beroerdtes krijgt met nog geen 3 seconden ertussen. Yoerie die zich heeft verschanst in een hoek van wat ooit een stelling was, maar nu onderdak bood voor een gebroken jongeman die alleen de hoofden van anderen om zich heen deed kijken door gebrom, een neuriënd gebrom waar “als de bal straks weer gaat rollen ” , duidelijk in te herkennen was. Zittend in zijn onderbroek, zijn vochtige anus het stof opnemend uit pure overgave. Niet op de grond, maar niet ver van hier, zat Helmer knipperloos te staren naar de 3e update van Windows zonder dit door te hebben. Het ratelde redenen in zijn hoofd om maar niet te hoeven voetballen, zum beispiel de deur open houden voor mensen die daar niet op zaten te wachten, zebrapaden oversteken uit pure verveling of popcorn nat maken en bij iemand in zijn nek gooien.

Maar wie er misschien nog wel het ergst aan toe was, liet zich Jafeth Jemme sessies noemen.
Normaal gesproken, samen met Dennis, zorgend voor de nodige intellectuele inbreng, verkeerde in een mentale crisis. Om het bewustzijn van zijn gedachten te vermijden, heeft hij beslo

ten om 40 uur per week te gaan werken. “Uiteraard is dit een last resort, maar ik merkte aan mijn omgeving dat ik de positieve energie wegnam waar ik ook kwam, mijn moeders cd rekje, mijn vaders onderbroekenla, het roze hemelbed van m’n wijf, noem het maar op of ik verfde het figuurlijk zwart..en dan weet je dat je in moet grijpen.” Aldus een ontzette Jafeth die daarbovenop ook nog eens moeite had om te wennen aan het goedemorgen bij de koffieautomaat en het Vrijdagmiddag gevoel.Uiteraard gaan deze mannen niet vanuit het niets zulks gedrag vertonen, ze zijn tenslotte niet achterlijk. Neen, een reden was present voor de duisternis waar niets leek te groeien.

De reden zou louter kunnen zijn dat de hersencellen worden gepijnigd, soms zelfs opgeofferd, om maar een verklaring te vinden voor het matige spel van de afgelopen weken. “Het is frustrerend om te zien dat Dennis je enige constante speler is die wel het niveau haalt dat nodig is in deze koningsklasse.
Ontzettend frustrerend, want ik gun die jongen in principe helemaal niets, omdat hij continue onwaarheden richting de pers schuift met als druppel het wintersportverhaal…ik weet niet eens wanneer het winter is.” Zo sprak een gepikeerde Rocket Ronnie die, sinds het ontslag van Frans, als interim trainer zijn handen vol heeft aan deze gedemotiveerde en lakse groep talenten. Daarbij staat Ron ook iedere week voor verrassingen waar een normaal mens niet mee te maken krijgt. Voor aanvang van de wedstrijd tegen Barendrecht 52 werd Ron gevraagd of Kees hem even kon spreken.
Dat kan altijd, Ron is buiten trainer ook vertrouwenspersoon en BHVer, hij heeft dus in principe alles onder controle en zou je zelfs kunnen reanimeren bij een gebroken hart. Daar had Kees geen last van, Kees had eerder last van een hart dat iets te goed vast zat..als een T-bone. Waar Kees wel last van had was een verdikking dat lelijk in de weg zat, voor uw en mijn zekerheid, de verdikking bevond zich op de kaak, wanhopig amateuristisch gecamoufleerd door een baard die leek op het werk van een pritstift en wat losse haartjes.  In een vertrouwelijk gesprek met Dr Ron, deelde Kees mede dat hij onder het genot van Mexicaanse pijnstillers gewoon mee kon doen. Na een korte twijfel vond Ron dit gesprek zonde van zijn tijd en kwam erachter dat hij iets nodiger moest kakken dan hij aanvankelijk dacht, dus hij verliet Kees. Ron en Kees beiden op een andere manier opgelucht, betraden de kleedkamer met opgeheven hoofd klaar om der Barendrecht een scheetje te laten ruiken. Kees heeft het gevoel zo licht te zijn als een lege pot appelmoes en voelt zich zo in vorm als een uitgerustte Luuk de Jong..combat ready was deze jongeman. Totdat Borrel zijn oog liet vallen op Kees zijn tijdelijke misvorming, veroorzaakt door een ontstoken kies. “Wat heb jij nou?,”Ben je aan het inslaan voor de winter?,Dat ziet er niet uit joh! “, zijn leuzen die eruit worden geknald alsof deze op waarheid berusten.
“Bij mij trekt het in ieder geval nog weg”, is Kees zijn definitieve antwoord. Het deed mij pijn om deze interactie op te vangen, want ik wist dat onze skippert nu, naar alle waarschijnlijkheid, gedesillusioneerd het veld ging betreden. De bal niet aan zien komen door vochtige pupillen en zonder lont in de spits, bewegend naar helemaal niets. En het hele team presteerde individueel teleurstellend door blind te zijn voor teamgenoten en het scorendvermogen als een last te ervaren, in plaats van het een functie te geven. Wederom was iedere lange bal van Barendrecht een doelpunt en iedere korte bal van ons balverlies. Het zegt genoeg dat 2 heren na 3 jaar de bal beter raken dan wij, wekelijkse routiniers met ontelbare jaren aan ervaring. We hebben weer verdiend verloren en hebben nu 13 punten uit 54 wedstrijden. Borrel mag vermeld worden met de enige eretreffer. Om Maarten te quoten die het “overgewicht ” had als scheidsrechter, “die Borrel staat altijd op de goede plaats.” 1-5 moest helaas genoteerd worden voor Barendrecht die een spits in de gelederen hadden die niet eens een bal nodig had om te scoren. Uiteraard word hij op dit moment gescout door Nellie Gogo Dance en we verwachten dan ook dat hij volgend seizoen in de kleuren van NSVV4 te bewonderen is, maar dat moet geen probleem zijn nadat er een gratis beauty arrangement is toegevoegd als clausule aan het contract. 

Maar al met al is over de sfeer binnen de net niet selectie niet te twisten, maar er lijkt zo nu en dan een verlengde winterdepressie in de lucht te hangen. Laten we weer 36 handen op Kevin zijn buik zijn mannen, laat de propeller weer door de kleedkamer draaien, laten we weer lachen omdat Ron 20 minuten doet over 3 woordjes, Laten we als Kees weer au heeft aan zijn kies, vragen wanneer hij naar de tandarts gaat om vervolgens als Gazelles in achtervolging de waardevolle spullen tas te grijpen voor je telefoon. Het nummer van je baas voorgeprogrammeerd om direct vrij te vragen zodat onze Kees niet in zijn eentje in die enge wachtkamer zit en wanneer hij naar binnen wordt geroepen, en de tandarts ons in zijn praktijk verbied, te blijven staan en te intimideren. Mee die kamer in om over al Kees zijn vingers te wrijven en zijn bovenbenen te paaien om hem gerust te stellen, terwijl op de achtergrond Helmer en Dick, gehuld in een tutu en 2 pompoenen, scanderen “we hebben een K, we hebben een E, en nog een E, en een S!!..HET IS SUPERKEES!!!!.” Zijn tranen gedept door Jafeth die meehuilt uit medeleven. En wanneer hij na het verwijderen van de kies, door ons naar buiten wordt geleid, ziet hij Bauke zitten als verrassing met een levensgrote teddybeer die een slabbetje om heeft met daarop “alles komt goed!”. Om vervolgens in een rolstoel, persoonlijk naar huis te worden gereden om herenigd te worden met zijn Nellie. Dat is het 4e waar ik onderdeel van wil zijn!! Dus stop met pannenkoeken uitdelen op je werk alsof er niets aan de hand is. Laten we op zijn minst Leen Fok trots maken!

Laterr niggas