Kampioen!!
Na de degradatie vorig jaar in een keer terug naar de tweede klasse, is een resultaat die aan het begin van het seizoen absoluut niet werd verwacht. De manier waarop is ook bijzonder, want tot het kampioenschap werd maar 7 punten verspeeld. Bijzonder is ook, dat NSVV thuis maar twee tegen doelpunten heeft moeten incasseren. Cijfers die de suprematie aangeven en NSVV in tegenstelling tot 2 jaar geleden onbetwist tot een terechte kampioen maken. Immers toen was puntenaftrek van ZBC’97 noodzakelijk om de weg vrij te maken naar de titel.
Op de eerste plaats is er natuurlijk de waardering voor de spelersgroep. Dat is nu een gemakkelijke uitspraak, maar aan het begin van het seizoen lag dat toch even iets lastiger. Binnen het bestuur was er veel kritiek op de uitstraling van de spelersgroep. In onze ogen moest het meer een elftal worden en was het ook nodig om de normen en waarden binnen het elftal aan te halen. Vandaar dat in het begin van het seizoen onze focus hier meer op gericht was en dat eigenlijk niemand binnen NSVV bezig was met een titel. Hopen op een plaats in de nacompetitie was in de presentatiegids in het voorwoord van de voorzitter mijn verwachting en hoop voor het nieuwe seizoen. Achter de schermen is aan de verbetering van het imago van het 1e elftal door bestuur en technische staf met de spelers meer aandacht aan besteed, dan naar buiten is gekomen. Daarom vind ik de prestatie ook bijzonder. Want vanaf wedstrijd 2, na het gelijke spel tegen ’s Gravendeel, zijn de sportieve prestaties hand in hand gegaan met een elftal die zijn imago flink heeft verbeterd, tot een elftal waar wij als NSVV trots op kunnen zijn. Als trainers van onze tegenstanders spreken over een vrienden elftal, het aantal schorsingen minimaal was en de trainingsopkomst bijna optimaal was, dan is dat in onze ogen de basis geweest voor het succes en compliment daarvoor naar de spelersgroep. Wij kunnen niet anders dan hopen, dat het hopelijk volgend seizoen een passend vervolg krijgt.
De Technische Commissie vindt jaarlijks individuele 10 minuten gesprekken plaats met de selectie. In deze gesprekken kwam duidelijk naar voren, dat het beleid van de vereniging wordt ondersteund door de spelersgroep. Ook werd bijna unaniem duidelijk, dat de spelers trots zijn om voor NSVV te mogen spelen en niet in de laatste plaats vanwege de grote achterban die wij als NSVV nog steeds hebben. Want NSVV mag kritische supporters hebben (naar mijn mening altijd een teken van grote betrokkenheid), maar het 1e elftal kan altijd op ze rekenen. Dat komt omdat we een herkenbaar elftal hebben, die past in de identiteit die wij als NSVV graag willen uitstralen en waar wij als leden van NSVV trots op zijn.
Het zijn van een echte vereniging en de samenhorigheid van het eerste elftal zijn de basis ingrediënten geweest van het succes en dat kwam zaterdag 12 mei in de kampioenswedstrijd perfect samen. Beter dan het AD kan ik het niet verwoorden, maar als op de sociale media een kop van een artikel begint met: NSVV OOK KAMPIOEN SFEER MAKEN dan is dat een perfecte samenvatting van onze kampioenswedstrijd.
Prachtig weer, veel supporters, een perfecte wedstrijd, een ongekende huldiging (met onze onovertroffen stalspeakers ) en een prachtig feest zorgden ervoor, dat het een dag werd, die NSVV niet snel zal vergeten. De KNVB official, die de kampioensmedailles uitreikten was volkomen flebber quest over wat hij meemaakte. Hij had het nog nooit meegemaakt en vond het zo prachtig, dat hij stond te filmen om het op de KNVB site te krijgen.
Natuurlijk was het ook de wedstrijd van Marco Mann. Een imposante carrière van 18 jaar als 1e elftal speler afsluiten met een kampioenschap is maar weinige gegeven. Op 16 juni gaan we van Marco definitief afscheid nemen als speler en dat doen we met een speciaal georganiseerde afscheidswedstrijd tussen oud NSVV en het huidige NSVV. Zet het in je agenda, want hij verdient een groot afscheid met veel supporters, omdat hij als ware in het elftal de identiteit van NSVV belichaamde.
Ook een dank aan de vrijwilligers, die deze perfecte dag hebben georganiseerd. Want achter de schermen moest veel gebeuren om, naast de gala voorstelling van het 1e elftal, zo’n kampioensdag zo perfect te laten verlopen. Er zijn veel mensen mee bezig geweest, maar het draaiboek en uitvoering lag in de handen van Fiona (Noordam) en Menno (van Oort), die heel maar dan ook heel veel tijd hebben besteed om de dag perfect te laten verlopen. Daarom moest ik er ook niet aan denken, dat het zaterdag mis was gegaan. Het had de glans van het kampioenschap gehaald en daarom ben ik er ook zo uitgesproken blij mee dat het zaterdag helemaal goed ging.
Ook veel dank aan ons kantinepersoneel. Als vrijwilliger je de gehele dag de “Kolere” werken, terwijl de rest van de vereniging feest staat te vieren blijft heel bijzonder. Ik noem het ook speciaal, omdat ik vorige maand in deze column een oproep deed voor nieuwe vrijwilligers voor de kantine. Sindsdien hebben enkele vrijwilligers zich aangemeld, maar er blijft behoefte aan nog extra krachten om onze werkwijze, dat de kantine gerund wordt door enthousiaste vrijwilligers ook in de toekomst kan worden gegarandeerd.
Ook wil ik speciaal onze oudere jeugd bedanken voor de goede samenwerking met het afsteken van het vuurwerk rond de wedstrijd. Het is vermeldingswaard, omdat ik plat gebeld werd of er vuurwerk afgestoken mag worden tijdens de kampioenswedstrijd. Volgends de reglementen mag het niet, maar als je niet in gesprek gaat met de jeugd heb je er totaal geen controle meer over. Binnen bestuur waren wij verdeeld, maar uiteindelijk werd besloten om met de jeugd in gesprek te gaan en ze verantwoordelijkheid te geven over de uitvoering ervan. Die verantwoordelijkheid hebben ze genomen en dat is zeer goed uitgepakt. Alleen bij opkomst was er vuurwerk, maar niet tijdens de wedstrijd. Voor de rest heeft iedereen zich perfect gedragen. De beveiliging vond het een prima vondst en had een zeer rustige middag. Jongens nogmaals bedankt. Dit is een formule die wij in de toekomst nog eens toe kunnen passen.
Meest speciaal blijft voor mij echter toch wel de minuut stilte voor het overlijden van Jolanda Visser. Kan dat wel in een feestelijke entourage. In het bestuur twijfelde ik daar aan, of het niet een verkeerde uitwerking zou hebben. Zouden de “vuurwerk jongens “zich kunnen beheersen. Aantal bestuursleden overtuigde mij (en nog enkele anderen) om het toch te doen. Gelukkig maar, het werd een indrukwekkende minuut stilte, waarvan ik nu bij het schrijven nog de emoties voel. Complete stilte in een situatie, waarbij vreugde en verdriet bij elkaar komen. Toen voelden wij ons een, toen waren wij NSVV zijn wij met zijn allen.
Misschien is deze column geschreven in Spanje een dag na de wedstrijd te positief. Maar ja, dat moet maar en keer. Ik ben ook vaak wel eens te kritisch of te negatief. Ik blijf uiteindelijk toch ook maar een voetbal supporter. Mijn broer zegt altijd voetbal supporter zijn is 90% lijden en 10 % …. Voor die 10% zaterdag 12 mei met alles erop en eraan blijf ik het doen.
Tot volgende maand.
Arie Kruithof
