Van de Voorzitter – November

Enkele jaren geleden heb ik wel eens een column geschreven over de emotie van ouders bij de voetbalprestaties van hun kinderen. Ik heb dat toen gedaan door mijn eigen gevoel te beschrijven bij mijn zoon Sil, die ik jarenlang in de jeugd als elftalleider heb begeleid. Het leverde mij toen veel instemmende reacties op (van vooral moeders overigens) van herkenbaarheid. Ouders gaan wel eens te ver in hun enthousiasme en vergeten wel eens dat het vooral om het spelplezier van hun kinderen gaat. Ik moet het afkloppen, maar het gedrag van ouders langs de lijnen vind ik de laatste tijd sterk verbeterd. Een lid van de commissie normen en waarden verzuchtte laatst tegen mij, dat het de laatste tijd wel erg rustig is. Toch wil ik mijn column vandaag wijden aan de ouders van onze jeugdleden, maar dan over meer wat er achter de schermen afspeelt.

Een bijna jaarlijks terugkerend tafereel is, dat ouders het niet eens zijn met de elftalindeling van hun kinderen. Meestal gaat het erom, dat hun kind in een te laag elftal is ingedeeld. Ik heb naar mijn weten nog nooit kritiek gehad van een ouder, dat hun kind te hoog was ingedeeld! Ook zijn er ouders, die problemen hebben met de gang van zaken in het elftal van hun kind. Geen goede leider of trainer of zelfs het helemaal ontbreken ervan leidt vaak tot scherpe kritiek op de jeugdcommissie en de jeugdcoördinatoren. Ook is mijn ervaring dat het niet meevalt om ouders aan te spreken op het gedrag van hun kinderen. Ook hier geldt in zijn algemeenheid, dat het beeld van ouders over hun kinderen hebben meestal te positief is, waardoor een redelijk gesprek bijna niet mogelijk is.

Ik pas ervoor om met voorbeelden te komen, omdat het naar mijn mening de privacy van kinderen en hun ouders teveel aantast. Dat wil ik niet, omdat dan het gevaar bestaat, dat bij problemen juist het tegenovergestelde wordt bereikt en de communicatie met de jeugdcommissie en coördinatoren juist niet meer wordt opgezocht.

Maar ik wil het toch eens voor onze vrijwilligers en jeugdcoördinatoren opnemen en een lans voor ze breken.

Op de eerste plaats vind ik dat kritiek moet kunnen laat dat duidelijk zijn. Als in redelijkheid en op een nette manier de discussie wordt opgezocht dat juich ik dat juist toe. Dat gebeurt ook vaak en meestal leidt het dan ook tot een oplossing, die voor beide partijen bevredigend is. Dus laat iedereen, die op een normale manier de discussie met de jeugdbegeleiders van NSVV heeft opgezocht zich niet aangesproken voelen. Als er op en respectvolle wijze van beide kanten met de kritiek wordt omgegaan, dan is het juist goed dat de dialoog wordt opgezocht.

Maar vaak gaat het niet goed en leidt de kritiek van ouders tot (soms grote) frustratie bij de begeleiders van NSVV. Vaak wordt er op de man gespeeld en gaat het op het beledigende af. Soms blijft de discussie maar aanhouden met als gevolg ellenlange telefoontjes of mailverkeer, die steeds scherper van toon worden. Ook wordt er gedreigd om te stoppen met het vrijwilligerswerk of de sponsoring van NSVV om daarmee een stok in de hand te hebben om de discussie naar zijn hand te zetten. Dan weer wordt er gedreigd om de kinderen (of de daad wordt bij het woord gevoegd) van de “voetbal af te halen” of dat voor hun kinderen een bevredigende oplossing is. Ook is het redelijk frustrerend als de discussie in het bij zijn van anderen of luidkeels in de kantine wordt voortgezet of wordt aangegaan.

Ik heb niet de illusie, dat deze kritiek uit te bannen is. Het hoort bij het leven en zeker als er emotie in het spel komt, omdat het over de eigen kinderen gaat. Het is ook een teken, dat NSVV leeft. Maar door het eens aan de orde te stellen, kan het ook eens tot nadenken stemmen en hopelijk ertoe leiden, dat eens op een andere manier de dialoog wordt opgezocht. Uit de praktijk kan ik dan ook een aantal tips geven die ervoor zorgen dat een discussie tot iets leidt en dat beide partijen een beter gevoel bestaat over het verloop en effectiviteit van de discussie c.q. probleem.

TIP 1: Vraag jezelf vooraf af wat je zelf aan het probleem kan doen. Veel ouders zijn goed in staat om een probleem te signaleren, maar kijken liever de andere kant op bij een oplossing. Probeer tijdig aan de bel te trekken en sta er voor open, wat er als ouders aan gedaan kan worden. We hebben momenteel meer dan 40 elftallen. Het is echt onmogelijk om alles in goede banen te leiden als er niet een actief meedenken is van de ouders.

Tip 2: Bedenk, dat je met vrijwilligers te maken heb, die (meestal) ook een volledige baan en gezin hebben. Ook hun tijd om aan NSVV te besteden is te beperkt. Met opmerkingen “het is onbegrijpelijk, dat er nog niets aan gedaan is of het duurde allemaal te lang voordat er contact was” heb je echt te weinig oog, dat het vrijwilligerswerk ook zijn beperkingen heeft.

Tip 3: Als er kritiek is op zoon of dochter en je bent het er niet mee eens, leg het dan eens voor aan partner, familie, vrienden of andere vertrouwenspersonen. Vraag een eerlijke feedback en “10 tegen 1” dat de kritiek vanuit de vereniging echt wel op iets is gebaseerd.

Tip 4: Kan je het niet zo goed vinden met een lid van de jeugdcommissie of jeugdcoördinator, maak dit van te voren duidelijk. We zijn met genoeg mensen om iemand anders vanuit NSVV de discussie met je te laten aangaan. Het is dan met minder emotie, meer objectief en met een beter eindresultaat.

TIP 5: Voorkom ellenlange discussies via email, telefoon of in kantine. Het leidt in 100% van de gevallen niet tot en beter resultaat, maar wel voor 100% tot meer irritatie.

Tip 6: Dreig niet met stoppen van vrijwilligerswerk of sponsoring. Je maakt jezelf alleen maar belachelijk en lost het probleem niet op.

Tip 7: Er zijn niet alleen 17 miljoen bondscoaches in Nederland maar ook 17 miljoen jeugdcoördinatoren. Iedereen heeft zijn eigen visie en er moet nu eenmaal een elftalindeling gemaakt worden. Als je het zelf zou moeten doen, dan zou er ook kritiek zijn over de genomen besluiten.

Ik weet zeker, dat het aantal tips nog verder aangevuld kan worden. Maar ik hoop, dat jullie begrijpen wat ik bedoel. Met iets meer begrip en een respectvolle benadering los je het probleem beter op en heb je er allemaal een beter gevoel bij.

Als er maar drie ouders zijn, die na het lezen van deze column eens bij zichzelf ten raden gaan, dan heb ik deze column op zondagmorgen niet voor niets geschreven.

Tot volgende maand,

Arie Kruithof

PS. Vergeet niet de enquete voor het ledentevredenheidsonderzoek in te vullen. Dank.